
Παρόλο που το blog μου αποτελεί μια άλλη οπτική γωνία της τηλεόρασης, καταχρώμαι το χώρο για να καταγράψω μερικές από τις σκέψεις μου σε πρώτο ενικό.
Τις τελευταίες 8 ημέρες μου συμβαίνουν πράγματα όχι και τόσο ευχάριστα. Οι τραγικές συμπτώσεις της ζωής και όλες οι φράσεις που δεν ταυτίζονται με το ευχάριστο, αφορούν τη ζωή μου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου ή ότι μεμψιμοιρώ. Εξάλλου, λίγο πολύ, όλοι περνάμε από αυτό το λούκι και πάντα προσπαθούμε να πιαστούμε από τα κλισέ, μήπως και περισώσουμε ότι είναι δυνατό.
Απλά όταν σου συμβαίνουν κάποια πράγματα σε ανύποπτο χρόνο σκέφτεσαι διαφορετικά. Δηλαδή ακόμη και την αποβλακωτική τηλεόραση την καταριέσαι περισσότερο από ποτέ. Αυτό ίσως να ‘ναι κι ένα ευχάριστο. Μπροστά στα κλαπατσίμπαλα που αναπαράγονται ολημερίς, αναρωτιέσαι πως μπορεί μια κοινωνία να ζει χωρίς να προβληματίζεται, να ψάχνει έστω στο ελάχιστο λίγο περισσότερο την ποιότητα της ζωής της…
Θα κλείσω με μια ουσιαστική χιλιοειπωμένη φράση που λέει πως η ζωή ξεκινάει όταν κλείσουμε την τηλεόραση.
Σήμερα θέλω να σπάσω την τηλεόραση. Μετά από 2 μέρες που θα επιστρέψω (-όποιου-Θεού θέλοντος), θα ‘χω υλικό πάλι για το μπλογκάκι μου και η ζωή θα συνεχίζεται μέσα από την τηλεόραση…
Καλημέρα...